در سال ۱۸۸۳، پس از ۱۴ سال عملیات اجرایی ساختمانی و کشته شدن ۲۷ نفر از فعالان پروژه، پل بروکلین بر فراز رودخانه شرقی در حالی افتتاح شد که دو شهر پرجمعیت نیویورک و بروکلین برای اولین بار در تاریخ با یکدیگر مرتبط شدند. هزاران نفر از شهروندان بروکلین و جزیره منهتن برای دیدن مراسم افتتاحیه در محل حضور یافتند. ریاست مراسم را رئیس‌جمهور وقت آمریکا چستر. ای. آرتور و فرماندار نیویورک گرودر کلیولند بر عهده داشتند. پل بروکلین که توسط جان. ای. روبلینگ طراحی‌شده بود بزرگ‌ترین پل معلق جهان در زمان خود بود.
جان روبلینگ (John Roebling) در سال ۱۸۰۶ در آلمان به دنیا آمد و از پیشگامان طراحی پل‌های معلق فلزی بود. وی در دانشگاه برلین به تحصیل در رشته مهندسی صنایع پرداخت و زمانی که ۲۵ سال بیشتر نداشت به پنسیلوانیای غربی مهاجرت کرد. به رغم تلاش بسیار برای ادامه زندگی در شغل کشاورزی، ناکام ماند. کمی بعد به هایرسبورگ رفت و سرانجام به عنوان مهندس ساختمان مشغول به کار شد و با ارتقا و ترویج استفاده از کابل‌های سیمی در صنعت ساختمان توانست کارخانه تولید کابل‌های سیمی را تاسیس کند.
بر پایه عملکرد چشمگیر روبلینگ، مقامات ایالت نیویورک طرح روبلینگ را مبنی بر اجرای پل معلقی به طول ۴۹۰ متر پذیرفتند و به عنوان سرمهندس پروژه منصوب شد. این اولین پل فلزی معلق در جهان بود که تصمیم به ساخت آن داشتند.
پسرش واشنگتن، مهندسی بی‌تجربه وتازه کار بود، اما پدر او را با خود همراه کرد و قانعش کرد که این طرح قابل اجرا است. او پدر را می‌شناخت، می‌دانست وقتی پدر تصمیم به کاری گرفت تا آن را عملی نکند از پا نمی‌نشیند. برای همین به یاری پدر آمد، هر دو در پیاده کردن چنین پروژه‌ای و برطرف کردن موانع آن دست به کار شدند.
واشنگتن روبلینگ
قانع کردن بانکداران برای گرفتن وام جهت عملی کردن چنین پروژه‌ای که از طرف همه غیرممکن اعلام شده بود کار ساده‌ای نبود. ولی بالاخره آنها را قانع کردند. بودجه تامین شد، پدر و پسر با دقت تمام به استخدام نیروی انسانی پرداختند و اولین کلنگ ساخت پل در پاییز سال ۱۸۶۹ به زمین زده شد.
چند ماهی از شروع کار نگذشته بود که تراژدی تلخی رخ داد. پایان یک روز سخت و پرکار در راه بازگشت به خانه، ماشین جان با یک کامیون تصادف کرد؛ جان در دم جان سپرد اما واشنگتن زنده ماند. گرچه حال واشنگتن هم دیدنی نبود. در بیمارستان پزشکان با کمال تاسف اعلام کردند که او به کلی فلج شده و قدرت هیچ حرکتی را تا پایان عمر نخواهد داشت. حتی نعمت حرف زدن از او گرفته شده بود و می‌بایست بقیه عمرش را در تخت‌خواب بی‌حرکت می‌ماند. امیدی به ادامه کار ساخت پل نبود. واشنگتن و پدر تنها کسانی بودند که می‌دانستند چطور این کار را بکنند. اما پدر مرده بود و پسر در گوشه بیمارستان محکوم به خاموشی ابدی بود، کابوس وحشتناکی بود. این اولین کشته از مجموع ۲۷ نفری بود که در طول عملیات احداث پل بروکلین جان خود را از دست دادند.
اما فکر واشنگتن مثل گذشته خوب کار می‌کرد و جوان مفلوج امیدش را از دست نداده بود. او بی‌حرکت به دنبال راه حلی بود. اما چطور یک تکه گوشت بی‌حرکت می‌توانست ساخت پل را تمام کند، تنها یک انگشت دست راست برای او مانده بود. اما او در تقلا بود و در درونش تلاش می‌کرد.
روزی فکر بکری به سرش زد؛ فکری که معجزه آفرید. او و همسرش (امیلی وارن روبلینگ) هر دو با علایم تلگرافی مورس آشنا بودند. ساعت‌ها طول کشید که با زدن تنها انگشتش به بازوی همسرش که کنار تخت او نشسته بود فهماند که می‌تواند با او حرف بزند. نگاه نافذ و پر از معنای واشنگتن به صورت امیلی مانده بود. با تلاش بسیار به همسرش فهماند که می‌خواهد کار سرپرستی ساخت پل را بر عهده بگیرد.
روبلینگ که در خانه بستری‌شده بود از طریق همسرش امیلی رهبری پروژه را ادامه داد. در سال ۱۸۷۷ روبلینگ به همراه همسرش به خانه جدیدی که چشم‌اندازی از پل را داشت نقل مکان کردند. به تدریج بیماری روبلینگ بهبود یافت اما وی به‌صورت موضعی برای باقی عمر معلول شد.
او ۱۳ سال با زدن انگشت خود به بازوی همسرش با علایم مورس، مهندسین و کارگران پل را هدایت کرد و آن را به پایان رساند و رویای پدر را عملی کرد؛ امروز پل بروکلین تنها سمبل نیویورک نیست بلکه سمبلی از استقامت و امید هم هست.
دو پی از جنس گرانیت در کانال‌های آب‌بند ساخته شد و در ساحل بروکلین تا عمق ۱۳ متری و در ساحل نیویورک تا عمق ۲۴ متری در دریا فرورفتند. مهندسان با دو پمپ هوای قوی و فرستادن هوای فشرده به کانال‌های زیرآبی و درنتیجه تخلیه آب داخل کانال توانستند به عملیات اجرایی زیر آب ادامه دهند. تا آن زمان اطلاعات بسیار کمی درباره عوارض ناشی از کار کردن تحت چنان شرایطی در دست بود و در نتیجه صدها کارگر در اثر عوارض فعالیت در محیط‌های تحت فشار بیمار شدند.
این بیماری در اثر ایجاد حباب‌های نیتروژن در جریان خون به وجود می‌آید که ناشی از انتقال سریع شخص از محیط تحت‌فشار به محیط با فشار طبیعی است. تعداد معدودی از کارگران بر اثر این بیماری جان خود را از دست دادند و شخص واشینگتن روبلینگ در سال ۱۸۷۲ براثر همین بیماری بستری شد. تعداد دیگری از کارگران هم براثر حوادث معمول کارگاه‌های ساختمانی از قبیل سقوط از ارتفاع و همچنین آتش‌سوزی جان سپردند.
امیلی ادعا می‌کرد که این پل بدون این کابل‌ها هم فرو نمی‌ریزد و صرفا خم می‌شود. بعد از افتتاح این پل هنوز خیلی از نیویورکی‌ها امن بودن این پل را باور نداشتند و برای اثبات سخنان (امیلی وارن روبلینگ) تعداد ۲۱ فیل به صورت هم‌زمان از روی پل عبور کردند. پل بروکلین به عنوان یکی از بزرگ‌ترین پل‌های مهندسی در قرن ۱۹ هنوز باقی مانده و یکی از محبوب‌ترین پل‌های جهان در شهر نیویورک است.
دسترسی به پل بروکلین
برای رسیدن به پل زیبای بروکلین به ویژه برای گردشگران بهترین راه استفاده از خطوط مترو است. خطوطی که مستقیما به این پل می‌رسند خطوط۴، ۵ و ۶ است و اگر در خطوط J یا Z بودید نگران نباشید. از آنها هم می‌شود خط خود را تغییر دهید و در نهایت با تغییر خط متروی خود به راحتی به این پل زیبا برسید.
شما می‌توانید با دوچرخه خود وارد پل شوید، کافی است مسیر پیاده و دوچرخه را دنبال کنید.
